سفارش تبلیغ
صبا ویژن

محض تنوع

محض بغض بابالنگ دراز

    نظر


جودی! کجایی ببینی باباییت رو کشتن! جودی عزیزم! تنهام! تنهای تنها! غم دارم فراوون! هوارتا تا آسمون! امروز یکشنبه‌ی غم‌انگیزه! اسم کتاب دومم رو می‌ذارم یکشنبه‌ی غم‌انگیزه. می‌دونی چرا؟ چون وقتی خوب فکر می‌­کنم می­‌بینم ایام زندگی‌ام به نویسنده‌­ها شبیه شده؛ تنها، منزوی... اون­چه تنهایی منو رقم زده، دور از دسترس و اراده منه. ماورای آگاهی من... ماورای نوشته­‌های من... شب رو به صبح رسوندن هر شب مشکل‌­تر می­شه. وقتی به آیینه نگاه می­‌کنم، سکوتی دیوانه‌­وار تو چشمام موج می­زنه. چیزهای اجتناب­ ناپذیر به تعویق افتاده، وگرنه مجبور می­‌شدم تا آخر عمر درباره ناپایداری حس­‌ها، پوچی تمام آرزوها و امیدها، درباره سست بودن مطلق شوکت­‌های این دنیا، سخت به فکر فرو برم.

از فرار کردن بیزارم. برای آینده‌­ای که باید باهاش روبرو بشم، خودم رو آماده می­‌کنم. اما نمی­‌خوام تنهایی باهاش روبرو بشم. از تنهایی می‌­ترسم. گذشته و آینده برای من به یک اندازه ترسناکه. یکبار دیگر به فرار کردن از مسئولیت‌هام فکر می‌کنم. مسئولیت‌هایی که به زور و القای زورگوها برعهده‌ام گذاشته شده. و این مزخرف­ترین راه برای پایان دادن به افکارم در مورد گذشته است، بهترین راه برای فرار از آینده...تو رها شدی! رهای رها! کاش منم بتونم رها بشم. وای خدا رهایی چه لذتی داره! رهایی از خاطرات مزاحم افکار... ای خدا... چقدر بغض دارم. چرا گریه‌ام نمی‌گیره؟ چجوری از شر این وجدان پاک خلاص بشم؟ آدم‌ها!!! عدالتتون کجا رفته؟

جودی! بابایی به یادته.


محض عشق و نجابت

    نظر

         خورشید

از گوشه‌های مشرقی چشمان تو طلوع می‌کند

ای شمالی‌ترین ستاره کهکشان نجابت

                                                         سلام!


پ.ن: از زبون بابالنگ دراز، با دستخط جودی!


محض رهایی

رها شدم!!!

کی باورش میشه؟ به هرکی میگم میگه امکان نداره، ولی شد...

بابایییییییییییی، بابالنگ درازم، تونستم... خوب دختری تربیت کردی، چه کرد! زد تو خال! تونستم مثل یه پرنده پربزنم و رها شم! بهم افتخار کن! وایسادی کنار رودخونه و مثل مامان ای‌کیوسان تشویقم کردی، نگرانم شدی، ولی جلو نیمدی، منم خودم تصمیمو گرفتم و عملیش کردم، موقع رهایی شادی از صورتم میبارید، هنوز که هنوزه شادی تو صورتمه، خوشحالم و سبک... حالا میشه زندگی کرد... خوشحالم که امسال هم با یه جدایی شروع شد، یه جداییه خوب...

میدونم که هیچکدومتون برام دعا نکردید! ;) به روح اعتقاد دارین؟!!!:D

خواستم یه شعر هم بنویسم که ثابت کنم فرزند خلف بابامم، ولی دیدم تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف... مگر اینکه؟!!!


محض جیش بابالنگ دراز

    نظر

قابل توجه ندا:

دیشب با جودی رفتیم شافی کاپ. این متن رو پس از اینکه برگشتم خونه نوشتم.

خوب یعنی چی؟

وقتی تازه می خوای بری شافی کاپ جیشت میگیره؟ 

وقتی داری کافه گلاسه می خوری جیشت میگیره؟

وقتی لباسای شافی کاپ رفتنت رو پوشیدی از همه مهم تر عطر گرونتو بعد از 3 سال زدی یهو جیشت میگیره؟

وقتی عجله داری آژانس دم در منتظره و هی بوق میزنه میگه هووووو بیا دیگه یهو جیشت میگیره؟


جیش نوشت: (همون پ. ن. که میشه پانوشت)

حالا وقتی تو شافی کاپ نشستی، جیشت گرفته. جودی هم پیشنهاد میکنه که هویج بستنی از اون 1 لیتری‌ها بزنی تو رگ... خوب وقتی مفته جیش چیه؟ دو هم داشته باشی هیچ مشکلی پیش نمیاد... مشکل اونجاست که بابایی هستی و تو باید صورت حساب رو پرداخت کنی. البته عیبی نداره، من و جودی از این حرفا نداریم. من واسه دختر مهربونم جون هم میدم پول که چرک کف دسته...

وقتی جیشت گرفته، تو تاکسی هم هستی، بین دو نفر، به صورت عرضی و افقی فشار بهت وارد میکنن...

وقتی جیشت گرفته، تو ماشین هم هستی، اونجاست که چاله چوله‌های خیابون خیلی خیلی به چشم میان....مخصوصا سرعت گیرا...

خوب یعنی چی...

ا وااا...چرا اینجوری نیگا میکنی؟ خوب جیش جیشه دیگه... اصلا به قول ندا «دیگه هیچی نمی گم.»


از طرف بابای شیطون که امروز پوز بابایی عصبانی رو به خاک مالید. هورااااااااااااااااااااا... دست دست... شله شله...

ببخشید جودی جونم! دست خودم نبود خیلی خوشحال بودم باید خودمو خالی می کردم...


محض عشق و مرز

اسم این پست رو می‌شه محض متن ادبی بابالنگ دراز هم گذاشت...

بابایی از ترس ناراحتی من و فحش و فضیحت بقیه نمی‌خواست متنو رو کنه، ولی به نظر من که حرف دلشه و آدم نباید حرف دلشو سانسور کنه... درضمن بهش اطمینان خاطر دادم که ناراحت نشدم و این دقیقا چیزیه که ازش انتظار داشتم...


در کنار توام، احساسم را با تو درمیان می‌گذارم،

                                  اندیشه‌هایم را با تو قسمت می‌کنم،

                                                      راهی مشترک پیش پایت می‌گذارم،

                                                                                    اما از آن تو نیستم.


من با مسئولیت خودم زندگی می‌کنم، زیرا زندگی‌ام به من سپرده شده است و تو

                                                                                   تعهدی نسبت به آن نداری،


پس مرا به ماندن مجبور نکن و به تصاحبم نکوش.

اگر از آزادی محرومم کنی، تو را از بودنم، محروم خواهم کرد.

می‌توانیم یک‌دیگر را همراهی کنیم، تا آن زمان که مرزهایمان را از خاطر نبریم.

اما در این مسیر گاهی هم نیاز به فاصله است و گذشت زمان،

                        تا زخم‌ها درمان یابند و خطاهای گذشته، پذیرفته شوند،

                       آن‌گاه،

                              در با احتیاط، بازخواهد شد و تو اجازه‌ی بازگشت دوباره

                                                                                                  خواهی داشت.

 

پ.ن: شاید اگه خدا بخواد، بی بابا عصبانیه بشم، برام دعاکنید!!! (کلیشه‌ای تر از این سراغ دارید، بگید! :D)